Soms als ik even op de bank zit en het stil is in huis,
hoor ik soms zachtjes een kind huilen.
Ergens, ver weg.
Dan denk ik onwillekeurig altijd aan jou Youandi.
Dat je wakker bent geworden en uit bed wilt.
In gedachten zie ik dan twee uitgestrekte armpjes uit het ledikantje komen en til ik je op.
Een klein lief kindje, dat misschien niet zo mooi en intelligent zou worden
als andere kinderen door je afwijking.
Dat geeft niets, want je was welkom geweest bij mij.
Ook zo, met dat syndroom
en met je zwakke hartje, dat je leven anders had gemaakt dan dat van anderen.
Zover is het nooit gekomen.
Officieel ben je er zelfs nooit geweest,
maar toch ben je er nog altijd en blijf je er ook.
Ook al heb ik je maar een paar minuten gezien op die dag in mei,
toen op het groene ziekenhuislaken,
heel ontspannen met je armpjes ontspannen naast je hoofdje.
Totdat de zuster je voor altijd wegbracht
eind mei 1995
Toelichting:
Mijn reactie op een zwangerschap die niet goed afliep. Hoewel het een gegeven is dat vijftien procent van de zwangerschappen niet goed voortijdig door moeder natuur wordt beëindigd, blijft het een hard gelag als het je overkomt. Het heeft diep ingegrepen in het leven van Hilma en mij.