Radio Noordzee 1

Zoonlief van vijftien werd pas verplicht om zijn kamer op te ruimen. Daaraan ging een heftige woordenwisseling vooraf, want opruimen is nu eenmaal geen hobby van hem – van mij trouwens ook niet op die leeftijd – maar als je de laatste tijd zijn bastion op de eerste etage wilde betreden, kon je maar het beste een bulldozer meenemen.

Al opruimend kwamen we ergens achter in een lade een aantal Action Man-poppen tegen, die ik altijd aanduid als actiemanpop. Al associërend kwam ik uit op ‘Man of Action’.

Die tune heb ik in 35 jaar niet meer gehoord, want in de laatste dagen van de zeezenders – en in dit geval gaat het over het legendarische Radio Noordzee Internationaal – werd het muziekje gebruikt voor een bijzonder item dat de populairste deejay van het station, Ferry Maat, presenteerde: De geschiedenis van Radio Noordzee Internationaal.

Ik kan me dat nog zo goed voor de geest halen, omdat ik boven, op zolder, nog een oude Sony TC252 taperecorder heb staan met een stuk of tien grote bruine tapes. En op een ervan staan de laatste uren van de zender waar ik dag en nacht naar luisterde. Als ik wakker werd, was het eerste dat ik deed, de radio op mijn kamer opzetten. Hij ging pas weer uit als ik ging slapen en het licht op mijn kamer uitdeed. Radio Noordzee was het door de sfeer voor mij helemaal en mijn ideaal voor de toekomst was dan ook ooit op dat zendschip te werken. Ieder uur weer kreeg ik kippenvel van de station call: Man of Action van het Les Reed Orchestra. Toen dat nummer de allerlaatste Treiterschijf van het station was, heb ik ‘m natuurlijk onmiddellijk gekocht en nog altijd siert het plaatje in een anoniem rood hoesje mijn collectie singles.

Wie op het schoolplein van de plaatselijke MAVO wilde meepraten en meetellen, moest wel naar een zeezender luisteren. Wie bekende dat hij wel eens Hilversum 3 op had staan, kon rekenen op slechts een meewarig hoofdschudden van ons. Voor mij was Radio Noordzee het helemaal, omdat een nichtje van mij een relatie had met Erik Post, een van de technici aan boord en ook nog presentator van het programma Buitengaats dat ‘s middags van 16.00 uur tot 19.00 uur werd uitgezonden. Met name de vrijgevochten Leo van der Goot maakte met zijn vele woordspelingen en voor die tijd gewaagde grappen een onuitwisbare indruk. Hij was de personificatie van de slogan van Radio Noordzee: het geluid van een jong en blij Europa.

Als je me 35 jaar na dato vraagt waarom die zender nou zo leuk was, valt dat moeilijk onder woorden te brengen. Misschien was het het rebelse van de zender, die de Haagse en Hilversumse bureaucratie trotseerde. Misschien waren het wel de spelletjes zoals Prijsbewust van Tony Berk tussen 12.00 uur en 14.00 uur, waarin je een Adria Caravan kon winnen. Dat was nog eens wat anders dat het suffe raadspelletje ‘Raden maar’ van Cees Schilperoort, waarnaar mijn moeder altijd luisterde. De reclames tussendoor gaven voor mijn gevoel de uitzendingen van Noordzee iets levendigs mee in plaats van het statische plaatje-praatje stramien van Hilversum 3 en het krampachtig vermijden van reclame.

Ik heb in mijn MAVO- en HAVO-tijd nooit gespijbeld, maar slechts een maal heb ik op het punt gestaan de school voortijdig te verlaten. Dat was vlak voordat de zenders de lucht uitgingen en luisteraars werden uitgenodigd om naar de Scheveningse haven te komen en met schepen mee te varen naar de MEBO II, om de disc-jockeys en technici uit te zwaaien. Ik herinner me nog dat ik in Utrecht in de aula van de HAVO zat en bij mijzelf dacht: “Als ik het doe, moet ik nu naar het station lopen en de trein nemen om nog op tijd te zijn.” Ik durfde het niet, braaf als ik was.

Het verdwijnen van de zeezenders eind augustus 1974 was een grote schok voor mij en de zaterdagavond dat de zender ‘sloot’ had ik een feestje bij wat vrienden. Zij hebben die avond veel plezier gehad. Ik kon maar een ding denken: hoe kun je nu plezier hebben op deze zaterdagavond, terwijl er niets overblijft voor ons jongeren als luisteren naar Hilversum 3, een kleurloze zender voor losers waar niets kon of mocht.

Na verloop van tijd ben ik aan de zender in het Gooi gaan wennen, maar mijn zender is het nooit geworden met op vrijdagmorgen de Muzikale Fruitmand van de EO…

Ik heb na het opruimen van de kamer van zoonlief de tapes nog eens van zolder gehaald en gedraaid. De geluidskwaliteit was matig geworden door de opslag op de koude zolder, maar de sfeer nog altijd onovertroffen: “U luistert naar Radio Noordzee; het station dat uitzend op de 220 meter middengolf, wat overeenkomt met een frequentie van 1367 kilohertz.” Het kippenvel staat, terwijl ik het opschrijf, hoewel het zo lang is geleden, weer op mijn armen.